Αν τα κόμματα συναινέσουν, ετοιμαστείτε. Το σύστημα καταρρέει.

Το ζούμε επιτέλους κι αυτό. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πανικό. Η προοπτική πλήρους κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας έσπειρε πανικό σε ολόκληρο το καθεστώς της κρατικοδίαιτης κομματοκρατίας. Και τούτο γιατί ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση θα πλήξει άμεσα τον κρατικό μηχανισμό, δηλαδή τον κύριο μοχλό ελέγχου και καταπίεσης της ελληνικής κοινωνίας, με συνέπεια την αφύπνιση και απελευθέρωση της τελευταίας. Το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα έχει τρομοκρατηθεί κυρίως στην ιδέα....

αφύπνισης της κοινωνίας και της εκδήλωσης ανεξέλεγκτων κοινωνικών διεργασιών.
Όπως είναι γνωστό το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νομικό πρόσωπο, δηλαδή μια νομική κατασκευή, όπως ακριβώς μια εταιρία. Το νομικό πρόσωπο του κράτους οργανώνει νομικά το λαό σε υποκείμενο δικαίου στη βάση ενός καταστατικού, το οποίο ονομάζεται Σύνταγμα (καταστατικός χάρτης), όπως ακριβώς οργανώνονται κάποιοι πολίτες σε εταιρικό νομικό πρόσωπο με ένα εταιρικό καταστατικό.
Με βάση τις πιο πάνω σκέψεις, ο λαός λοιπόν (όπως και οι εταίροι) οργανώνεται σε Νομικό Πρόσωπο (Κράτος, όπως η εταιρία) με όργανα, π.χ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας (πρόεδρος του ΔΣ της εταιρίας), πρωθυπουργός (Διευθύνων Σύμβουλος), κυβέρνηση (Διοικητικό Συμβούλιο), Βουλή (Γενική Συνέλευση), Δικαιοσύνη (πειθαρχικά όργανα), δημόσιοι υπάλληλοι (υπάλληλοι εταιρίας). Όπως εξάλλου γίνονται αρχαιρεσίες σε μία εταιρία για την εκλογή των οργάνων της, έτσι γίνονται και βουλευτικές εκλογές για την εκλογή των οργάνων του Κράτους.
Επομένως το κράτος στην ουσία είναι μια μεγάλη εταιρία με εταίρους όλους εμάς, όπου στην μεν εταιρία ονομαζόμαστε εταίροι, στο δε κράτος, ονομαζόμαστε πολίτες. Και όπως μια εταιρία υπάρχει για να εξυπηρετεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εταίρων και όχι των οργάνων της εταιρίας, έτσι και το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί τα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών και όχι των πολιτικών προσώπων.
Ε, λοιπόν, το κλειστό και αναπαραγόμενο (κληρονομικά και παρεοκρατικά) πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους, αντί να χρησιμοποιεί το νομικό πρόσωπο του κράτους για να προασπίσει τα δικαιώματα και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών, αντίθετα χρησιμοποιεί το κράτος ως βασικό μηχανισμό ελέγχου και καταπίεσης της κοινωνίας και των πολιτών, προκειμένου να ζει αυτό (το πολιτικό κατεστημένο) σε βάρος της κοινωνίας και για να κερδίζουν από τα κρατικά δάνεια και τους φόρους των πολιτών οι κρατικοδίαιτοι νταβατζήδες των πολιτικών ενεργούμενων.
Το ελληνικό πολιτικό παιχνίδι είναι στην ουσία ένα μεγάλο θέατρο πολιτικών διαφωνιών, στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κόμματα, για να κρατούν τους πολίτες, μέσω των σκηνοθετημένων διαφωνιών, μαντρωμένους (συσπείρωση λέγεται αυτό) και όλο αυτό το θέατρο παίζεται πάνω στο ειδικά διαμορφωμένο για το σκοπό αυτό ανούσιο και απολιτίκ καταστατικό (Σύνταγμα). Η εκλογή στην πραγματικότητα διεξάγεται με όρους εντυπωσιασμού και κυρίως με όρους εκλογικής πελατείας. Έτσι το πολιτικό στοιχείο, καταφέρνει να παραμένει αυτόνομο από την κοινωνία, η δε κοινωνία μακριά από τη συμμετοχή της στην πολιτική. Εξάλλου το Σύνταγμα περιέχει ένα σωρό διατάξεις (ασυλία, παραγραφές, ατιμωρησία) που προστατεύουν το πολιτικό προσωπικό από τον έναν και μοναδικό εχθρό του. Την Κοινωνία, δηλαδή τους εταίρους – πολίτες..
Αυτό λοιπόν το πολιτικό προσωπικό, βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πανικό, γιατί ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση θα οδηγήσει σε κρίση το Κράτος και φυσικά σε αφύπνιση και απελευθέρωση της κοινωνίας, την οποία τώρα την κρατά κοιμισμένη μέσω των ΜΜΕ, αιχμάλωτη και καταπιεσμένη..
Κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχιστεί το θέατρο των διαφωνιών.Πάντως αν δείτε, φίλες και φίλοι, κάποια στιγμή πραγματικές συμφωνίες των πολιτικών δυνάμεων, ετοιμαστείτε αμέσως.Έφτασε το τέλος. Το σύστημα καταρρέει.

ΠΗΓΗ