Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Μια σκέψη και δυο-τρεις προβληματισμοί για ένα όραμα

Αλίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.
Μπ. Μπρεχτ (μτφ. Τίτος Πατρίκιος), ”Στους μεταγενέστερους”


Να είναι άραγε χαρακτηριστικό  της ανθρώπινης φύσης η τάση της αυτοκαταστροφής? Μια τάση που συνυπάρχει μαζί με την επιθυμία για ζωή και δημιουργία? Κάπου εκεί κατέληξε ο Φρόϋντ μετά από χρόνια έρευνας και μελέτης πάνω στον άνθρωπο.  Δεν είμαι σίγουρη για το πόσο ισχύει αυτό-έτσι κι αλλιώς ο Φρόϋντ ξεπεράστηκε, αμφισβητήθηκε ή από άλλους υιοθετήθηκε για να αποτελέσει τη βάση για περαιτέρω έρευνες και ανακαλύψεις.
Εγώ θα ήθελα να εστιάσω στο θέμα της επιλογής ζωής που κάνει ένας άνθρωπος, επειδή θεωρώ τον κάθε άνθρωπο υπεύθυνο για τις πράξεις του και τις επιλογές του ,  όπου δικαιολογητικά  όπως  γονιδιακή κληρονομικότητα, οικογένεια, κοινωνικές συνθήκες κλπ. σίγουρα έχουν κάποια βάση αλλά δεν μπορούν να ληφθούν υπ’ όψη ως καθοριστικοί παράγοντες. Διαφορετικά,  φλερτάρουμε επικίνδυνα με τον μοιρολατρία. Η ζωή δεν έχει νόημα a priori . «Προτού να ζήσετε», μας λέει ο Σάρτρ, «η ζωή δεν είναι τίποτε , σε σας εναπόκειται να της δώσετε ένα νόημα και η αξία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το νόημα που διαλέξατε να της δώσετε»
Πολλές οι επιλογές ζωής αλλά…τι γίνεται όταν επιλέξεις το όραμα?  Τι γίνεται όταν επιλέγεις  να αγωνιστείς για έναν κόσμο χωρίς σύνορα όπου δεν θα έχει θέση η  καταπίεση και η άσκηση εξουσίας  ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο (αλλά και σε κάθε ζωντανή ύπαρξη)?  Έναν κόσμο  αυτοοργάνωσης , αλληλεγγύης και συνεργασίας – ανθρώπων ζωντανών βέβαια που μπορεί και να διαφωνήσουν, μπορεί και να μαλώσουν αλλά που στο τέλος θα συνεργαστούν  για τον κοινό στόχο.  «Ουτοπία» θα σκεφτεί κάποιος και θα χαμογελάσει αλλά εγώ θα επιμείνω…ΕΠΙΛΟΓΗ.  Μόνο που θα ήθελα να  αφαιρέσω   από αυτή την επιλογή την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.  Η ελπίδα είναι τροχοπέδη, είναι η αιτία της αδράνειας και της στασιμότητας. Το όραμα για να γίνει πραγματικότητα θα ΄πρεπε να το κουβαλάμε συνέχεια πάνω μας, να καίει κάθε μας κύτταρο σε καθημερινή βάση ξεκινώντας από προσωπικές αυτοκριτικές και συνεχίζοντας με «μικρές» καθημερινές επαναστάσεις –σε αναμονή της μεγάλης.  Να αντιδράσουμε στον ατομικιστή, τον ρατσιστή, τον βολεψάκια, τον τσαμπουκά  που κρύβουμε μέσα μας και στην συνέχεια να αντιδράσουμε σε κάθε τι ανάλογο που συναντάμε καθημερινά γύρω μας-σε κάθε έκφραση συντηρητισμού, απάθειας, καταπίεσης και εκμετάλευσης, σε κάθε χώρο εργασιακό και εκτός.
Και όταν θα έχουμε την τύχη να συναντάμε ανθρώπους που έχουν αυτό το κοινό όραμα καλό δεν θα ήταν να προσπαθούμε να δεχτούμε την διαφορετικότητά τους? Γιατί όσοι έχουν κοινό όραμα δεν σημαίνει ότι είναι ίδιοι. Και  βέβαια   αυτό είναι κάτι  εξαιρετικά δημιουργικό αλλά μόνο από την στιγμή που αποδέχεσαι τον άλλο. Διαφορετικά με πιο δικαίωμα μιλάμε μετά για αντιρατσισμό και αλληλεγγύη, όταν φτάνουμε στο σημείο να σιχαινόμαστε τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά? Πολλή δουλειά-μέσα και έξω – και πολύ δύσκολα όλα αυτά… αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη?
Επιλέγω λοιπόν το όραμα ξεκινώντας από τις «μικρές» καθημερινές επαναστάσεις και εκεί είναι που μετράω τις δυνάμεις μου. Οι αριθμοί των διαδηλωτών που κατεβαίνουν στις πορείες, οι φωνασκίες και οι αφορισμοί δεν με αφορούν.  Δεν με ενδιαφέρει η επανάσταση ή η εξέγερση ανθρώπων που την επόμενη μέρα θα σφαχτούν μεταξύ τους και που θα μετατρέψουν το όραμα σε εφιάλτη.  Κι ας συνεχίσουν να γελάνε όσοι ακούνε για όραμα και μας βρίσκουν ρομαντικούς. Εγώ θα γελάω -και θα λυπάμαι ταυτόχρονα-για την υποκρισία τους και για το πώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται για έναν ελεύθερο κόσμο ενώ παράλληλα χτίζουν τείχη γύρω από τον εαυτό τους. Και για το πώς επιλέγουν να παραμένουν εκεί ακούγοντας μόνο την φωνή τους, αγνοώντας την φωνή των άλλων.

από τους σχολιαστές χωρίς σύνορα

2 σχόλια:

  1. edo lene oti apagoreyete pleon h eleytheria toy logoy.apagoreyete oti mas parakeinei meso diadykktioy k polla alla.ti eine ayta?prepei na leme thn gnomh mas eleythera.bravo pedia!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Ανώνυμος
    ...ο λόγος είναι νερό και ως γνωστόν τα υγρά δεν συμπιέζονται!

    @σχολιαστές χωρίς σύνορα
    Χαίρομαι που δεν είμαι τελικά η μόνη που σκέφτεται κάτι τέτοιο' κ που υπάρχει κ κάποιος που δε θα με περάσει για τρελή διαβάζοντάς το!
    Εγώ το προχώρησα κ παραπάνω στο κεφάλι μου!
    Γίνεται σ' αυτόν τον κόσμο να μην υπάρχει το χρήμα κ οτιδήποτε άλλο που να έχει νόημα να το μαζέψεις, είτε γιατί σε καταξιώνει είτε γιατί σου εξασφαλίζει παραπάνω αγαθά;
    Δωρεάν παροχές από άπαντες προς άπαντες, στη δουλειά ακριβώς που θα ήθελε ο καθένας μας να κάνει! Τί ωραία!!!! :) Ονειρικά θα ήταν ...
    αν δεν λειτουργούσε ο καθένας από μας, βάσει δικών του συμφερόντων βέβαια...! :/
    Κρίμα! Είμαστε το πιο δημιουργικό ον στον πλανήτη κ χρησιμοποιούμε τις ικανότητές μας μόνο για καταστροφή, συμφέρον, κοινωνικό στάτους!
    Κρίμα!

    Αν δεχτούμε όμως ότι μπορεί με πολύ δουλειά και κόπο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να υπάρξει στο "όραμα", πώς θα αλλάξεις τα μυαλά όσων έχουν και κατέχουν και τρώνε και ξεπουλάνε γη και ύδωρ μα και ανθρώπους;

    "Οι αριθμοί των διαδηλωτών που κατεβαίνουν στις πορείες, οι φωνασκίες και οι αφορισμοί δεν με αφορούν" λες.

    Εμένα, μέχρι να μπορώ να ανασάνω από αυτούς κ τους ομοίους τους, να μην πω και τα σινάφια τους, είναι το μόνο μέσο λόγου που μου έχει απομείνει. Στο σχολείο έκαναν το λάθος να μας μάθουν τα πολιτεύματα. Λένε ότι έχουμε δημοκρατία και δεν έχω το δικαίωμα να φωνάξω στο δρόμο την αντίρρησή μου; Πώς αλλιώς να δηλώσω ότι δε θέλω να καταστραφεί η χώρα μου; Έτσι κι αλλιώς τα κανάλια "σιωπούν" ή "σπρώχνουν" όταν και όπως θέλουν οι 'κάποιοι', οπότε λόγο δεν έχει κανένας μας ούτε μέσω αυτών.

    Τί άλλο να κάνει κανείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή