Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Σήμερα ντρέπομαι που υπάρχω.

 Στο άρθρο- έρευνα  που αναδημοσιεύσαμε σήμερα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ! Στο νοσοκομείο για τροφή και στέγη

υπήρξε ένα σχόλιο που πρέπει να μας αφυπνήσει...

σας το παραθέτουμε

 
 
Ανώνυμος είπε...
Είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Είμαι 44 ετών μετά από τόσα 20 χρόνια συνεχούς εργασίας και με δύο πτυχία είμαι άνεργος. Πάνε τώρα 14 μήνες. Χτύπησα παντού ζητώντας εργασία μάταια. Μέχρι τώρα κανείς δεν μου δίνει εργασία λες και είμαι λεπρός. Ασφαλώς έχω αναπτύξη κατάθλιψη την οποία την αντιμετωπίζω με κάποια φάρμακα. Εχω μόνο την τύχη να έχω -για την ώρα- σπίτι και κάποιους καλούς φίλους που με στηρίζουν ποικιλοτρόπως. Με καλούν σπίτι τους, θέλουν να είμαι μαζί τους και πληρώνουν το λογαριασμό όταν με καλούν έξω. Κάποιοι μου προσφέρουν το εξοχικό τους για εναλλακτική. Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός που μπορώ να έχω αυτά! Αλλά ως πότε αναρωτιέμαι" και μαυρίζει η ψυχή μου. Είναι μεγάλο πλήγμα να είσαι στο περιθώριο στην πιό κρίσιμη αλλά και πλέον παραγωγική ηλικία. Και πόσο μπορεί να κρατήσει η φιλανθρωπία; Οι τράπεζες καθημερινά με παίρνουν στο τηλέφωνο και με καλούν να πληρώσω. Πως; και με τι; Όλη μου την αποζημίωση που πήρα από την προηγούμενη εργασία μου την κατέβαλα για να εξοφλώ τις μηνιαίες υποχρεώσεις μου ως ένα σημείο. Μετά όταν εξαντλήθηκε το ποσό δεν πλήρωνα. Μου ζητήσανε να πάρουν χρήματα από το επίδομα ανεργίας μου!!! Τώρα τέλειωσαν κι αυτά με δάνεισε κάποια χρήματα μιά καλή φίλη και δεν μου έχει μείνει τίποτε από αυτά. Και ως τώρα την έβγαλα εξαντλώντας όλους τους πόρους που είχα. Μα αύριο; Τι θα γίνει αύριο; Πως θα φάω, πώς θα πληρώσω ΔΕΗ, ΟΤΕ; Μάλλον τον ΟΤΕ θα τον ξεχάσω γιατί πρέπει να βλέπω το βράδυ. Έζησα καλά μέχρι να μείνω άνεργος, εργάστηκα, ταξίδεψα σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης (επαγγελματικά). Η ανέχεια μου ήταν γνωστή ως παιδικό φαινόμενο μόνο. Τότε όμως μπορούσαν να ελπίζω γιατί ήμουν νέος και "είχα μια ζωή μπροστά μου". Τώρα όμως; Η ζωή δεν είναι πλέον μπροστά μου. Δεν έχω τις αντοχές. Ζητάω να εργαστώ σαν γκαρσόνι και δεν με παίρνουν γιατί αφ ενός δεν ξέρω την δουλειά και αφ ετέρου είμαι πολύ μεγάλος για να την μάθω. Άσε δε, που δεν έχουν καμμία όρεξη να μου την μάθουν εφ όσον περιμένουν ουρά πολύ πιό νέοι από εμένα που ασφαλώς μπορούν να είναι πιό αποτελεσματικοί. Το σπίτι που μένω τώρα είναι όλο σάπιο, τα πατώματα διαλυμένα, μέχρι και τα σίδερα της κολώνας έχουν "πετάξει" το μπετόν και δεν εχω τα χρήματα να το επισκευάσω. Άλλωστε ποτέ δεν είχα τόσα για να το κάνω. Φοβάμαι πως σε έναν σεισμό θα καταρεύσει. Ζούσα μέχρι πρίν 14 μήνες στο νοίκι. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Αφού τώρα μπαίνουμε στο "τούνελ" πως θα αντέξω μέχρι το (έστω) 2012; Και πόσο μπορούν να με συντηρούν τρίτοι; Γιατί και εκείνων το εισόδημα περιορίζεται αρκετά. Οι συντάξεις τους κόβονται, οι δουλειές τους περιορίζονται και έχουν και οικογένειες. Ντρέπομαι που ζω έτσι. Ντρέπομαι και στην ιδέα πως μπορεί να καταλήξω ανάμεσα σε αυτούς που περιγράφει το σχόλιο παραπάνω. Τι να κάνω; Ήμουν ενεργός πολίτης. Εκπλήρωνα τις υποχρεώσεις μου προς την κοινωνία σε κάθε επίπεδο. Σήμερα ντρέπομαι που υπάρχω.

8 σχόλια:

  1. Δυστυχως ακολουθουμε και μεις απο πισω.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μήπως τελικά να γυρίσουμε όλοι στα χωριά μας κ να φυτεύουμε πατατούλες για να ζήσουμε? Και μου φαινόταν αστείο όταν μου το έλεγε μια φίλη.

    Όχι φίλε μου δεν πρέπει να ντρέπεσαι που υπάρχεις. Δεν διαλέξαμε εμείς να γεννηθούμε, ας διαλέξουμε όμως πως θα ζήσουμε.

    Πότε επιτέλους θα σηκωθούμε να τα κάνουμε όλα λίμπα ρε γαμώτο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα δουμε πολλά ακομα,η ανθρωπινη αξιοπρέπεια θα φτάσει στο ναδιρ. Κάποτε γελούσαμε με τον κομμουνισμό και τι στερούνται οι άνθρωποι που ζουν εκει.Τωρα θα γελάει αυτός μαζι μας αλλά τον έχουν εξαφανίσει σχεδόν.Κουράγιο σε όλους και να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας.
    Τομ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναί στο μυαλό μου γυρίζει μονότονα το στιχάκι :
    " Συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους,
    βαριές αλυσίδες, πορφύρες και νόμους.
    Ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή,
    στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή...."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν ήθελα να γίνω ήρωας. Αν γίνω εσείς θα με έχετε κάνει!

    "Εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες,
    της νέας Ελλάδας να γίνουμε χτίστες.
    Ντροπή για τον νέο στην μάχη αν δεν ριχτεί
    για την λαοκρατία. Την τίμια ζωή.
    Ελλάδα και Κύπρος βαθειά τιμημένα!
    Δρόμοι και κάμποι που βάφτηκαν με αίμα
    μας στέλνουν μυνήματα μας στέλνουν κραυγές,
    Εμπρός επαναστάτες! Εμπρός κομμουνιστές"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στα οικονομικά πανεπιστήμια μας μαθαίνουν ότι οι συντελεστές παραγωγής, αυτά δηλαδή που χρειάζεται κάποιος για να παράγει είναι 3 : Γή, Εργασία και κεφάλαιο. Για οποιαδήποτε παραγωγή χρειάζονται και τα 3.
    Ο Μάρξ ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα είπε ότι η Γή υπάρχει έτσι και αλλιώς και ότι η εργασία είναι αυτή που δίνει αξία και παράγει ενώ το κεφάλαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά συσσωρευμένη υπεραξία της εργασίας. Συνεπώς η παραγωγή γίνεται από την εργασία στην ουσία.
    Αυτή την εργασία προσπαθούν απεγνωσμένα να ελέγξουν οι καπιταλιστές είτε κρατώντας τις μάζες σε δουλεία με διάφορους τρόπους, δικτατορίες, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, μοιρολατρία (ιερατεία Έτσι ήθελε ο θεός τι να γίνει κ.λ.π.), κοινωνικούς εκβιασμούς, διαίρεση της εργατικής τάξης (υπεύθυνοι, managers).
    Σκεφθείτε στην πράξη. Μια εταιρεία -οποιαδήποτε- κάνει κέρδη, τα κέρδη αυτά ποίοι τα παράγουν; Aναμφισβήτα όσοι εργάζονται σε αυτήν, ο καθένας στην ειδικότητα του. Το κέρδος της λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο από την αξία που αυτοί προσθέτουν (οι εργαζόμενοι) γιατί πολύ απλά χωρίς αυτούς ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΕΡΔΟΣ γιατί ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ. Δεν επιτρέπουν όμως στους εργαζόμενους να καρπωθούν το αποτέλεσμα της εργασίας τους με το αιτιολογικό ότι η ΕΤΑΙΡΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ. Σκεφθείτε το οξύμωρο!!! Aπό την μία ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ενώ από την άλλη Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ και άρα ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΡΙΔΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ. Με αυτό τον τρόπο οι καπιταλιστές αυξάνουν τα χρήματα τους κεφαλαιοποιώντας την εργασία χρόνο με τον χρόνο και ασφαλώς γίνονται συνεχώς πιό δυνατοί, "αρμέγοντας" δηλαδή τον κοινωνικό ιστό.
    Και εφ όσον τους το επιτρέπουμε με ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ δημιουργούν ενα δικό τους κράτος, δικά τους ΜΜΕ, ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ (ποιός μπορεί να γίνει βουλευτής κυβερνώντος κόμματος αν πρώτα δεν έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του στους κεφαλαιοκράτες;) και πολύ περισσότερο ΜΕΛΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Το κράτος αυτό που στην ουσία ανήκει στα "μεγάλα" αφεντικά νομοθετεί (τάχα μου) με δημοκρατική επίφαση. Το πόσο χώρο θα αφήσει στον λαό εξαρτάται σε κάθε περίπτωση από το πόσο ενωμένος ή όχι είναι. Φυσικά το κράτος αυτό (που ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ στον λαό) τείνει να καταλάβει όσο χώρο του δίνει ο λαός σε κάθε περίπτωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. MIA AΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΔΕΡΦΕ ΚΑΙ ΕΤΩΝ 52 ΜΕ εργασια 30 χρονια σε ξενοδοχεια ανα τον κοσμο πενταστερα και εκανα την μαλακια ναρθω εδω περα κιεχω 2 χρονια αεργος.................................................αλλα μονη λυση πια ειναι να τα ξιλωσουμε ολα αποτον πατο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΜΟΥ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ ΘΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΑ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή