Τις τελευταίες μέρες συνήθιζε να κάνει δύο στάσεις πριν τη δουλειά. Η μία ήταν στο κατάστημα με τα παιδικά έπιπλα. Ο ερχομός του νέου μέλους τον είχε γεμίσει με χαρά και με μια γλυκιά προσμονή! Κοιτούσε με στοργή τα μικροσκοπικά παιδικά έπιπλα και ο νους του ταξίδευε…σε ατέλειωτα παιχνίδια, γέλια και όνειρα!
Η άλλη στάση ήταν στο κοσμηματοπωλείο, με το υπέροχο κολιέ με τα κόκκινα κοράλια που το τόσο πολύ είχε λατρέψει το κορίτσι του. Ακόμη και μετά από τρία χρόνια γάμου συνέχιζε να τη φωνάζει κορίτσι του. Με τις οικονομικές δυσκολίες είχε περιορίσει αρκετά τα προσωπικά του έξοδα. Ειδικά τώρα που περίμεναν και το πρώτο τους παιδί. Ποτέ δεν σταμάτησε όμως να σκέφτεται το καλύτερο για το παιδί του και να κάνει ρομαντικά δώρα στη γυναίκα της ζωής του. Το είχε αποφασίσει…στην επιστροφή θα αγόραζε αυτό το υπέροχο κολιέ!
Η μέρα ήταν βροχερή και τάχυνε το βήμα του στη μεγάλη κεντρική λεωφόρο. Πάντα πήγαινε νωρίτερα στη δουλειά και έφευγε τελευταίος. Η ατμόσφαιρα στο γραφείο ήταν βαριά. Οι πρόσφατες απολύσεις είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας σε όλους τους υπαλλήλους.
Όταν ο διευθυντής ζήτησε να τον δει η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Μπαίνοντας στο γραφείο έκλεισε την πόρτα πίσω του…και ένιωσε ότι έκλεισε την πόρτα στα όνειρα μιας ζωής.
-Κύριε Παπαδόπουλε γνωρίζεται την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η εταιρία μας…..
Δεν άκουσε τίποτε άλλο μετά από αυτό…η σκέψη του ταξίδεψε στη γυναίκα του,στο αγέννητο παιδί του…
Δεν ξέρουμε πως τελειώνει αυτή η ιστορία. Και από μια άποψη δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένας ακόμη εργαζόμενος έχασε τη δουλειά του μετά από χρόνια προσφοράς. Και αυτή δεν ήταν παρά μόνο μία απο τις 1000 απολύσεις εργαζομένων εκείνο το μήνα...
από τον ανεμόμυλο
...Και τότε κατάλαβε! Ξαναγύρισαν στο μυαλό του οι εικόνες της παραιτησής του από τις διεκδικήσεις. Θυμήθηκε τότε που κάθονταν στον καναπέ μαζί με το κορίτσι του και χάζευαν ατέλειωτες εκπομπές διακόσμησης για το νέο σπιτικό τους ενώ θύμωνε όταν έπεφτε πάνω σε απεργία "Επιτέλους τι θέλουν αυτοί και φωνάζουν?" Θυμήθηκε με πόνο την αλλαζονική αδιαφορία του απέναντι στον συνδικαλισμό "Αυτά είναι για τους ανίκανους και τεμπέληδες". Θυμήθηκε πως έπεσε στην παγίδα όταν αισθάνθηκε -έστω για λίγο- εκατομυριούχος με τις λίγες μετοχές που είχε το 1999. Θυμήθηκε, κατάλαβε και έκλαψε πικρά γιατί με τα χέρια του άνοιξε την πόρτα να μπούν οι μπουκαδόροι και ν'αφήσουν το σπίτι του "γυμνό" και άδειο, το κορίτσι του χωρίς εργασία και το αγέννητο παιδί του χωρίς μέλλον. Και "πρίν αλλέκτωρ λαλλήσει τρείς" έκλαψε ΠΙΚΡΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφή