Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Το γιουχάισμα..

Τρέχουν να κρυφτούν σαν περδόμενα ποντίκια αυτοί που παρέδωσαν την χώρα και το λαό της στα ξένα κέντρα αποφάσεων και στις αγορές των τοκογλύφων. Υπουργοί, βουλευτές και μεγαλοαστέρες της καθεστωτικής δημοσιογραφίας δεν έχουν πια τόπο να σταθούν χωρίς την προστασία της αστυνομίας. Η κοινωνία που έβλαψαν τόσο πολύ δεν θέλει να τους βλέπει.
Ταυτοχρόνως διαμαρτύρονται ξεδιάντροπα για αντιδημοκρατική και μη καθωσπρέπει συμπεριφορά. Αυτοί που έκαναν τη δημοκρατία κουρελόχαρτο, γράφοντας το σύνταγμα και τη βουλή στα ..τέτοια τους, που χωρίς καμία απολύτως δημοκρατική νομιμοποίηση υποθηκεύουν το μέλλον των επερχόμενων γενεών, αυτοί που παραχωρούν και βουλιάζουν τη χώρα και εξαθλιώνουν το λαό της χρησιμοποιώντας το γελοίο και μόνιμο πρόσχημα όλων των «σωτήρων» της ιστορίας, ότι «σώζουν την πατρίδα».. Αυτοί οι σύγχρονοι «σωτήρες» με τα πηλίκια του νεοφιλελευθερισμού και τα γαλόνια στις γραβάτες μιλούν τώρα για αντιδημοκρατική συμπεριφορά.. Ποια πατρίδα σώζουν χωρίς λαό και ποια πόλη χωρίς πολίτες;

Αλήθεια, με ποιο savoir vivre περιμένουν να αντιδράσει ο κόσμος όταν αποκαλύπτεται πλέον και με τον πιο επίσημο τρόπο η βρώμικη δουλειά που ανέλαβαν να κάνουν; Δύο μήνες πριν τις εκλογές του βρώμικου 2009 (ναι έτσι θα μείνει στην ιστορία ως το βρώμικο 2009), τότε επί κυβερνήσεως των ανικάνων του Καραμανλή και όταν τα «λεφτά υπήρχαν», ο Γιωργάκης συναντήθηκε με τον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ όπως αναφέρεται στα πρακτικά του οργανισμού. Γιατί άραγε; Αμέσως μετά τις εκλογές και ενώ ακόμα τα «λεφτά υπήρχαν» ζητούσε από τον έκπληκτο Στρος Κάν την παρέμβαση του ΔΝΤ. Γιατί άραγε; Μετά άρχισε η εκστρατεία κατασυκοφάντησης της χώρας και του λαού της, το βούλιαγμα του Τιτανικού, κλπ, για να κατασκευαστεί το κατάλληλο επικοινωνιακό κλίμα με αποτέλεσμα τα σπρέντ από 140 μονάδες να ξεπεράσουν τις 900 και να δημιουργηθεί κρίση χρέους. Γιατί άραγε;
Με ποιο savoir vivre περιμένουν να αντιδράσει ο κόσμος όταν με το πρόσχημα των όντως απαραίτητων εκσυγχρονισμών και μεταρρυθμίσεων, που θάπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες, καταδικάζουν τη χώρα και βυθίζουν το λαό της στη φτώχεια και στην απόγνωση μόνο και μόνο για να πληρωθούν κάποιοι διεθνείς τοκογλύφοι;
Με ποιο savoir vivre περιμένουν να αντιδράσει ο κόσμος απέναντι σε αδίστακτους υπουργούς και άθλιους βουλευτές με λερωμένα σώβρακα που εξεγείρονται αρνούμενοι να ψηφίσουν όταν θίγονται τα προνόμια μεγάλων επαγγελματικών συντεχνιών και οικοπεδοφάγων, ενώ κάθονται σαν κότες ελεεινής μορφής όταν αρπάζονται οι μισθοί και οι συντάξεις αδύναμων ανθρώπων;
Με ποιο savoir vivre περιμένουν να αντιδράσει ο κόσμος απέναντι σε μεγαλοδημοσιογράφους που έχουν αναλάβει συνειδητά και συστηματικά την εξαπάτηση του κόσμου στηρίζοντας και ενίοτε παρακινώντας όλες αυτές τις βρώμικες επιλογές σε βάρος της χώρας και του λαού της;
Ποιος είπε ότι πολιτισμός σημαίνει παθητικότητα, καταναγκασμός και υπακοή στις θελήσεις του εκάστοτε αρχηγού και σε βουλευτές πρόβατα που «ψηφίζουν» νόμους σε βάρος των δικαιωμάτων των ανθρώπων; Ποιος είπε ότι πολιτισμός και δημοκρατία είναι η υπακοή στην ξένη και παντελώς ανεξέλεγκτη Τρόικα; Ποιος είπε ότι δημοκρατική συμπεριφορά σημαίνει ευγένεια και χαμόγελα απέναντι στην αδικία και διάλογο απέναντι στην κλεψιά και την απάτη; Ποιος είπε ότι δημοκρατία είναι η απαγόρευση της διαμαρτυρίας; Πως φαντάζονται τους πολίτες να διαμαρτύρονται; Με τσάγια στα σαλόνια, διαλέξεις στα πανεπιστήμια, συνεντεύξεις στα κανάλια ή μήπως κάνοντας τα greek idols μπροστά στον Καψή, την Τρέμη και τον Πάγκαλο;
Ποιος είπε ότι δημοκρατία είναι να βουλιάζει το άτομο στον καναπέ του, να κατασκευάζεται σε καλό και υπάκουο τηλεθεατή -νομίζοντας ότι έτσι είναι και καλός πολίτης και να σηκώνεται απ τον καναπέ μία φορά στα τέσσερα χρόνια για να πάει να ψηφίσει κατατρομοκρατημένος από στημένα εκβιαστικά διλήμματα;
Σε τέτοιες συνθήκες λοιπόν το γιουχάισμα αποτελεί το ελάχιστο μέσο μιας ήπιας διαμαρτυρίας. Είναι μια έκφραση πολιτισμού και μια έντονη εκδήλωση μη βίας. Είναι μια απάντηση δημοκρατίας σε επαγγελματίες κουφούς της εξουσίας. Είναι η φωνή των εξοργισμένων που λέει φτάνει πια. Είναι η φωνή του μαλάκα της ιστορίας που λέει πως όχι μόνο δεν τα «φάγαμε μαζί» αλλά και πως αρκετά εξαπατηθήκαμε και κάναμε όνειρα μαζί.. Είναι δείγμα ότι ρέει ακόμα ανθρώπινο αίμα στις φλέβες μας και ότι τέλος πάντων μας έχουν απομείνει κάποια υπολείμματα μιας στοιχειώδους αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.. Γιουχάισμα λοιπόν με όλη μας την ψυχή, φτύσιμο και βαθειά περιφρόνηση σε όλους αυτούς που μας «έδωσαν», αλλά και σε όσους τους στηρίζουν. Γιουχάισμα και στα λαμόγια της διπλανής μας πόρτας και στον κάθε αμετανόητο οπαδό και φανατικό, γιουχάισμα ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό που ακόμα προσμένει και άλλα μέτρα “σωτηρίας” και δεν ξεσηκώνεται να τους «πάρει με τις πέτρες»..

ΠΗΓΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου