12η Φεβρουαρίου "ΗΜΕΡΑ ΕΡΥΘΡΑΣ ΧΕΙΡΟΣ"

Της Έλενας Αρώνη

Από το 2002, η 12η Φεβρουαρίου κάθε χρόνο έχει καθιερωθεί ως η ημέρα της Ερυθράς Χειρός, ή αλλιώς, του Κόκκινου Χεριού. Αυτό μάλλον μας διαφεύγει. Αν γνωρίζαμε, όμως τη σημασία της, ίσως και να συγκρατούσαμε κάτι από τη μέρα αυτή.

Η ημέρα της Ερυθράς Χειρός γιορτάζεται στο όνομα των παιδιών που στρατεύονται παρά τη θέληση τους σε πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις. Αν το καλοσκεφτούμε αυτή η απαράδεκτη πράξη εμπεριέχει πολυάριθμα αδικήματα. Αφαιρεί το ανθρώπινο δικαίωμα της επιλογής και της ελευθερίας, προωθεί την αγριότητα του πολέμου, την απειλή της ίδιας της ζωής και όλα αυτά στο πρόσωπο και την ψυχή ανήλικων παιδιών. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για την χειρότερη μορφή παιδικής κακοποίησης.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα στρατολόγησης παιδιών παρατηρούνται κυρίως σε χώρες της Αφρικής, όπως Ρουάντα, Ουγκάντα, Κονγκό, Σουδάν, Ακτή Ελεφαντοστού, επίσης, στις Φιλιππίνες, τη Μυανμάρ (Βιρμανία), καθώς και στην Κολομβία. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των παιδιών αυτών ανέρχεται στις 300.000, το 1/3 εκ των οποίων είναι κορίτσια.

Η κατοχύρωση της ημέρας αυτής, έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 2002, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Παιδιών στις Ένοπλες Συγκρούσεις. Η Ελλάδα, συγκεκριμένα, επικύρωσε τη συνθήκη, περίπου έναν χρόνο αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 2003.

Ο «Συνασπισμός για την μη χρησιμοποίηση Παιδιών ως Στρατιωτών», που έχει την έδρα του στο Λονδίνο, έχει την πρωτοβουλία όλων των σχετικών εκδηλώσεων. Περιλαμβάνει οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Human Right Watch). Συνεργάζεται με τη UNICEF, το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.

Με σήμα την κόκκινη παλάμη που μπροστά της έχει την φιγούρα ενός λευκού παιδιού-στρατιώτη, η μέρα της Ερυθράς Χειρός, έχει σκοπό να αφυπνίσει θυμίζοντας σε όλους το πρόβλημα που υπάρχει και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες όλου του κόσμου για τη σκληρή αυτή πραγματικότητα. Είναι έγκλημα. Είναι φρίκη. Είναι αλήθεια και συμβαίνει τώρα. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην το αγνοούμε.

 

πηγή