Ψωμί.. Παιδεία.. Ελευθερία..

Προβάλλει επίκαιρο όσο ποτέ το σύνθημα του τίτλου. Γραμμένο με μαύρο σπρέι το συναντούμε αυτές τις μέρες στους τοίχους των περισσότερων πόλεων της Ελλάδος. Τι εννοούμε όμως όταν κραυγάζουμε ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Έχουμε συγκεκριμένα παράπονα για τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν στη χώρα μας; Έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις όταν διαδηλώνουμε, είτε ειρηνικά είτε βίαια; Σε αυτές τις ερωτήσεις θα προσπαθήσει να απαντήσει το παρόν άρθρο και γι’ αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη.

ΨΩΜΙ
Το ψωμί συμβολίζει το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη στέγαση, το δικαίωμα σε έναν ικανοποιητικό μισθό με καλές συνθήκες εργασίας και ωράριο εργασίας τέτοιο, που να μας επιτρέπει να κάνουμε την εργασία μέσο, και όχι αυτοσκοπό της ζωής μας.
Περνάμε λοιπόν στην πρώτη σημασία της λέξης ΨΩΜΙ, που είναι η ανεργία, τα αίτια της και οι προτάσεις μας.Το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα είναι το τελευταίο στην Ευρωζώνη (το 2009 ήταν στις 95 μονάδες), ενώ η ανεργία βρίσκεται επίσημα στο 12,4%, ανεπίσημα εκφράζονται εκτιμήσεις για ένα ποσοσό περι του 20%… Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει χρέος 326 δις ευρώ (μια εκτενέστερη ανάλυση του χρέους εδώ), δανειζόμενη υπέρογκα ποσά εδώ και δεκαετίες. Ακούγοντας κάποιος, όμως, το τεράστιο χρέος της χώρας, θα συμπεράνει πως το κράτος αυτό έχει δημιουργήσει υποδομές για ανάπτυξη,  έχει επενδύσει σε νέες πηγές ενέργειας, ή έστω έχει εμπλακεί σε πολεμικές συγκρούσεις. Μαθαίνοντας πως για τη χώρα αυτή δεν ισχύει τίποτε απο τα παραπάνω, αναρωτιέται ποιον σκοπό εξυπηρέτησαν αυτά τα δάνεια. Θα μάθει λοιπόν, πως σχηματίστηκε με αυτά μια πελατειακή γραφειοκρατία, με χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, σε διάφορες θέσεις. Θα μάθει πως πολλά απο αυτά τα χρήματα σπαταλήθηκαν σε χαριστικές ρυθμίσεις χρεών, διαφόρων επιχειρηματιών. Θα μάθει πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 χρησιμοποιήθηκαν ως ξέπλυμα χρήματος και διανομή του πλούτου των φορολογουμένων σε διάφορους εργολάβους και ιδιοκτήτες κατασκευαστικών εταιριών. Ίσως μάθει επίσης, ότι ακόμη και τα έργα που έγιναν, όπως δρόμοι, γέφυρες, αεροδρόμια, δεν πραγματοποιήθηκαν με χρήματα του κράτους, αλλά ανήκουν σε πολυεθνικές κατασκευαστικές, οι οποίες καρπώνονται και θα καρπώνονται τα οφέλη για δεκαετίες…
Το δικαίωμα στην εργασία, λοιπόν, δεν μπορεί να κατοχυρωθεί, αν το κράτος δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις για θέσεις εργασίας. Έτσι, έχοντας σκάσει η φούσκα της ελληνικής ανάπτυξης, ο βασιλιάς είναι γυμνός… Το κράτος θα αναγκαστεί να απολύσει εργαζομένους σύντομα (λέω πως θα αναγκαστεί διότι είμαι σίγουρος πως κανένας πολιτικός δεν θέλει να χάνει ψήφους και να πληρώνει τις επιλογές του με πολιτικό κόστος), θα κάνει υποχωρήσεις σε διπλωματικό επίπεδο, θα ξεπουλήσει ότι περιουσία του έχει απομείνει…Και ας μην ξεχνάμε πως το κράτος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, το κράτος είμαστε εμείς…
Μπορούν να αποφευχθούν όλα αυτά πλέον; Είμαστε εμείς και τα παιδιά μας καταδικασμένοι να ζήσουμε έτσι; Απαντώ κατηγορηματικά πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα, αρκεί να το θελήσουμε. Δεν θα μιλήσω για διαγραφή του χρέους, χρεωκοπία κτλ, όλα αυτά έχουν συζητηθεί διεξοδικά και δεν είμαι οικονομολόγος. Η ανεργία μπορεί να καταπολεμηθεί αν κάνουμε τις δικές μας, συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Εργοστάσια κλείνουν, καταστήματα βάζουν λουκέτο. Ας αναλάβουμε την διαχείριση τους εμείς, οι εργαζόμενοι. Χωρίς διαβάθμιση των μισθών, χωρίς εξουσίες στον χώρο εργασίας. Με μόνη προυπόθεση την ατομική και συλλογική υπευθυνότητα . Όποιος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, του παραθέτω το πιο διευρυμένο παράδειγμα της Marinaleda στην Ισπανία. Είναι ηλίου φαεινότερο πως όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν ατομικά αλλά και συλλογικά άμεση ευθύνη για την πορεία της επιχείρησης, άρα και του μισθού τους, θα εργασθούν και ποιοτικά καλύτερα, αλλά και με καλύτερη διάθεση.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Ποιά είναι τα σημερινά προβλήματα της παιδείας; Είμαστε ικανοποιημένοι από το επίπεδο των πανεπιστημίων και τη λειτουργία τους; Προς ποιά κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν οι αλλαγές;
Τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος στη χώρα μας δεν είναι επιφανειακά, αλλά ριζικά. Πρέπει να αλλάξουμε τη ρίζα του δέντρου, γιατί αυτό έχει ξεραθεί, και φυτεύτηκε ξεραμένο. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ελέγξουμε το ανθρώπινο δυναμικό που εφαρμόζει το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ρομπότ που θα προσαρμόσουν τη διδασκαλία και τις πρακτικές τους σε όποιο πρόγραμμα ανατεθεί απο το εκάστοτε υπουργείο. Είναι άνθρωποι, με συγκεκριμένη νοοτροπία και συγκεκριμένες συνήθειες. Για να αλλάξει η υπάρχουσα νοοτροπία του “θα τα μάθετε στο φροντιστήριο”, “σας βαθμολογώ με βάση το διαγώνισμα”, “πρέπει να φύγω στις 11:30 να πάω για ψώνια”…και να υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών για τους μαθητές και την ποιότητα της μόρφωσης που αυτοί θα λάβουν, απαιτείται μακροπρόθεσμος σχεδιασμός και όχι μέτρα μίας τετραετίας.
Απαιτείται αλλαγή της φύσης του σχολείου, από καταναγκαστικό έργο να γίνει χώρος δημιουργίας, ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, έκρηξης των συναισθημάτων. Όλα αυτά φυσικά απαιτούν και την αποσύνδεση του σχολείου από την αγορά εργασίας. Το αναλυτικό πρόγραμμα οφείλει να θέτει ως προτεραιότητα την ελεύθερη διαμόρφωση προσωπικοτήτων μέσα απο εμπειρίες και όχι το καλούπωμα του κατάλληλου εργαζομένου για την αγορά.
Τα πανεπιστήμια στη χώρα μας υπολειτουργούν. Οι φοιτητές αδιαφορούν για το αντικείμενο των σπουδών τους, καθότι πολλοί από αυτούς δεν το διάλεξαν καν, απλά “έτυχε”, οι καθηγητές δρουν ανεξέλεγκτα, όντας κι αυτοί παιδιά ενός συστήματος διαπλεκόμενων μεταπτυχιακών εξετάσεων και διδακτορικών. Το νυν υπουργείο παιδείας επιδιώκει την αλλαγή στα πανεπιστήμια, αναγνωρίζοντας κάποια προβλήματα του, αλλά προσπαθώντας να τα λύσει με βάση την οικονομική βιωσιμότητα και όχι την παιδαγωγική ανάγκη. Μια εκτενέστερη ανάλυση των νέων μέτρων για τα ΑΕΙ θα βρείτε εδώ.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πότε αισθάνεσαι ελεύθερος; Όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ίσως…Όταν μιλάς και δε φοβάσαι ίσως…Όταν περπατάς  δίχως έγνοιες ίσως…Όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι δίχως μια σκέψη να κουδουνίζει στο κεφάλι ίσως…Η ελευθερία είναι τα πάντα, είναι καλύτερα η δυνατότητα να κάνεις τα πάντα, όλα αυτά που σε ικανοποιούν και δε βλάπτουν τον συνάνθρωπο σου.
Διαμαρτυρόμαστε για την ελευθερία διότι βλέπουμε ότι η ελληνική αστυνομία επιστρέφει σε τακτικές δικτατορίας, προσπαθώντας να κατευνάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Διότι βλέπουμε τα μέσα ενημέρωσης να προπαγανδίζουν ψέμματα και ανακρίβειες, παραπλανώντας μας έντεχνα. Διότι το χρήμα καθορίζει τις ζωές μας, και τις ζωές των παιδιών μας κληρονομικά. Διαμαρτυρόμαστε απλά, γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι.
Τι διεκδικούμε όμως φωνάζοντας ελευθερία; Διεκδικούμε την ενημέρωση όλων των συνανθρώπων μας για τις αληθινές δυνατότητες της ανθρώπινης κοινωνίας. Διεκδικούμε μια ουτοπία; Όχι, διεκδικούμε την καταστροφή της ουτοπίας που ζούμε σήμερα και την εφαρμογή του ωμού ρεαλισμού. Ωμός ρεαλισμός είναι η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η συντροφικότητα, η εσωτερική ικανοποίηση απο το “καλό”. Ουτοπία είναι η προπαγάνδα, ο φασισμός, η εκμετάλλευση, ο φόνος και ο φθόνος.
Κλείνω το αρκετά σύντομο, αν αναλογιστούμε το θέμα, άρθρο, καλώντας σας να γεμίσουμε τους τοίχους της χώρας με το  σύνθημα Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία…

πηγή