Όλα τα μπάσταρδα της κάλπης

Περιφερειακές Εκλογές 2010: Κερδισμένοι, χαμένοι και λοιπές… ποδοσφαιρικές μπούρδες

του Γαλαξιάρχη Zaphod


Η γκαστρωμένη κάλπη γέννησε και, όπως σε κάθε εγκυμοσύνη της, τα κόμματα σπεύδουν να αναγνωρίσουν την πατρότητα των μπάσταρδών της. Ειδικά μάλιστα στο πιο “μπασταρδεμένο” αποτέλεσμα των τελευταίων δεκαετιών. Μόνο που το χθεσινό αποτέλεσμα απέδειξε περίτρανα τη φράση «αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι τότε θα ήταν παράνομες».

Δεν αξίζει καν να σπαταλήσει κανείς παραπάνω από τρεις αράδες στον πολιτικό απατεώνα Γιώργο Παπανδρέου, του οποίου το μικροκομματικό διλημματικό προεκλογικό και διακαναλικό διάγγελμα έσκασε χθες με πάταγο, με τον πρωθυπουργό να κρύβεται πίσω από το 24% Σγουρού για να το ρίξει στον τσάμικο. Αντιθέτως, το μόνο που κατάφερε ο τρίτης γενιάς πολιτικός διαχειριστής, ήταν να δώσει το φιλί της ζωής στην πολιτικά πεθαμένη Νέα Δημοκρατία, η οποία μπόρεσε να του «κλέψει» περιφέρειες επειδή τα λίγα κομματόσκυλά που τής απομένουν κινητοποιήθηκαν από τις κινδυνολογικές μπαρούφες Παπανδρέου. Είναι μία γελοιότητα που μιλά από μόνη της και αφήνεται απλώς στα χέρια των μιντιακών παπαγάλων να της προσδώσουν σοβαρότητα. Επίσης, μην περιμένετε να αναφερθώ σε ευκολόπεπτες σαχλαμάρες του στυλ «μεγάλος νικητής: η αποχή».
Σε πρώτο βαθμό το κοινοβουλευτικό σύστημα εν συνόλω και σε δεύτερο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν χθες οι μεγάλοι χαμένοι, αλλά όχι τόσο το Μνημόνιο και οι πολιτικές του. Δεν πιστεύω άλλωστε να υπάρχει κανείς σε αυτή τη χώρα που να μην καταλαβαίνει ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές είναι προαποφασισμένες και ότι το πολιτικό σύστημα απλώς θα τις υπηρετήσει πιστά προσευχόμενο για τη μεταμνημονιακή διάσωσή του. Αν για κάτι μπορεί να μας δημιουργεί σοβαρές υποψίες το χθεσινό μπασταρδεμένο εκλογικό αποτέλεσμα, είναι ότι το σύστημα ετοιμάζεται να επιστρατεύσει τις εφεδρίες της «οικουμενικής κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης» (προς μεγάλη χαρά του Καρατζαφέρη που ενδέχεται να δει υπουργείο για απροσδιόριστο αριθμό… τερμήνων). Ευαίσθητες ισοπαλίες, ανερμήνευτη αποχή και μουδιασμένη αριστερή συσπείρωση, συντείνουν σε ένα ανησυχητικό μεν για το σύστημα αποτέλεσμα, πλην όμως διαχειρίσιμο, αν βρεθούν τα κατάλληλα πολιτικά πρόσωπα να στηρίξουν την επιχείρηση λαϊκή εκκαθάρισης με κωδικό όνομα «Μνημόνιο 2».

Αριστερά χαμένη στη μετάφραση

Τα αντιμνημονιακά καραγκιοζιλίκια του χαβαλέ και του ξεκαρφώματος δεν έπεισαν. Σαφώς και το πιο αξιόπιστο ΚΚΕ που δεν αμφισβητεί απλώς το Μνημόνιο, αλλά την πολιτική του, σκούπισε ψήφους των Αλαβανομητρόπουλων που το είχαν μετατρέψει σε λάβαρο, άνευ ουσίας. Ταυτόχρονα οι πιο ριζοσπαστικές ψήφοι κινήθηκαν προς ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεριά, με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά να χαίρεται μεν για την αλματώδη αύξηση των ποσοστών της κάλπης, αλλά ταυτόχρονα να πρέπει να προσέχει να μην πέσει στη δημοσκοπική λούμπα. Το 2% που καταγράφει πανελλαδικά δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία ακόμη μικροψηφίδα της πολυδιασπασμένης Αριστεράς.
Ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι δε μάσησαν το κόλπο των μνηστήρων του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ (Καρατζαφέρης, Κουβέλης), με τον υποτιθέμενο σοβαρό λόγο της ψυχραιμίας (και της συγκυβέρνησης). Κακά τα ψέμματα. Οι φιλόδοξοι συγκολλητές του ξεχαρβαλωμένου συστήματος προκαλούν στο κοινό κάτι μεταξύ κλαυσίγελου και απόλυτης αδιαφορίας. Πέρα από τη μαζική αποχή -η οποία δεν μπορεί να μεταφραστεί μονοσήμαντα- τα ποσοστά της Δ.Α. και του Λα.Ο.Σ. επιβεβαιώνουν ότι το πολιτικό σύστημα έχει καταρρακωθεί και υπερβολικά δύσκολα θα μπορέσει να ξαναστηθεί και σίγουρα όχι με τα υπάρχοντα σάπια υλικά. Σε αυτό το σημείο αξίζει να θυμίσω στους «καθωσπρέπει» συντρόφους του καρεκλοκενταυρικού κουβελισμού, ότι τους προειδοποιούσαμε πριν τις εκλογές πως το ΠΑΣΟΚ θα τους αφήσει στα κρύα του λουτρού να υπερασπίζονται μόνοι τους τις «αυτοδιοικητικές» επιλογές τους. Μας αποκάλεσαν -και συνεχίζουν να μας αποκαλούν- γραφικούς. Γραφικοί μπορεί, αλλά τουλάχιστον δεν πατάμε τις ίδιες μπανανόφλουδες ξανά και ξανά και ξανά περιμένοντας ότι κάποια στιγμή δε θα φάμε τα μούτρα μας, αλλά ποιος ξέρει πόσα δόντια θα μας έχουν απομείνει έως τότε.

Βγάλε το φασίστα που κρύβεις

Η μη πολιτική είναι πολιτική. Τα θλιβερά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα, αυτής της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, που τη φέρνουν να νομιμοποιείται για δεύτερη φορά (μετά την αναγνώρισή της ως κομματικό σχηματισμό) στο γήπεδο της αστικής δημοκρατίας, ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενα. Κακώς κάποιοι κατηγορούν την αποχή, ότι επέτρεψε στους χρυσαύγουλους τραμπούκους να στρογγυλοκαθήσουν στο Δημοτικό Συμβούλιο της πρωτεύουσας. Κακώς επίσης κάποιοι πίστευαν ότι οι βοϊδόσβερκοι ανεγκέφαλοι ήταν τουρίστες του Αγ. Παντελεήμονα. Στο 6^ο Δημοτικό Διαμέρισμα, τα ποσοστά του Μιχαλολιάκου κόντεψαν να πιάσουν διψήφιο νούμερο. Αυτό σημαίνει ότι η εγκατάλειψη του Αγ. Παντελεήμονα, της πλ. Αττικής και της πλ. Αμερικής έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Οι τρομοκρατημένοι έβγαλαν το φασίστα που κρύβουν μέσα τους (όπως όλοι μας άλλωστε) και τον τοποθέτησαν στο Δ.Σ. της Αθήνας. Εδώ σημαντική ευθύνη φέρει η Αριστερά γιατί για μία ακόμη φορά εμφανίζεται αδρανής απέναντι σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, προσφεύγοντας σε μανιέρες που όμως δεν παρέχουν λύσεις. Το σύστημα ανέκαθεν χρησιμοποιεί το φόβο και (επιχειρεί να) χειραγωγεί το φασισμό. Η Αριστερά πάλι παραδοσιακά δεν έχει τα κατάλληλα όπλα να αντιμετωπίσει τη «μη πολιτική-πολιτική» του συστήματος (του τρόμου). Ο Μιχαλολιάκος απλώς ήταν ζήτημα χρόνου…

Δια ταύτα;

Φόβος και αδιέξοδο. Η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κρίση μας έχει πλακώσει και ο μικροαστικός ευδαιμονισμός μας έχει αδρανοποιήσει. Δε συγκαταλέγομαι στους ρομαντικούς που πίστευαν ότι οι εκλογές θα μπορούσαν να αλλάξουν θεαματικά το πολιτικό σκηνικό (μόνο σε ηχηρά μηνύματα ποντάρω). Ούτε όμως στους μονίμους πεσιμιστές αριστερούς που κλαίνε τη μοίρα τους μετά από κάθε εκλογικό αποτέλεσμα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν έχει τα απαραίτητα εργαλεία για να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις ευκαιρίες που της παρέχει αυτό το σκάσιμο της καπιταλιστικής φούσκας, καθώς και ότι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά παραμένει κάπου χαμένη στην ερμηνεία των μαρξιστικών τόμων.
Ο αγώνας είναι αλλού. Ήταν, είναι και θα είναι στο δρόμο. Τα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς ήταν αναμενόμενα ανεβασμένα, κάτι που σημαίνει ότι ωφείλει άμεσα να παράξει χειροπιαστές λύσεις διεξόδου και αποφασιστική στήριξη των σκόρπιων κινημάτων. Επόμενο ραντεβού στις 15 Νοεμβρίου στις τάξεις του ΚΚΕ στο Σύνταγμα. Όχι γιατί ξαφνικά ερωτεύτηκα το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά γιατί το μήνυμα των εκλογών -κατά την άποψή μου- είναι «τουλάχιστον ενώστε τις δυνάμεις σας εκεί έξω». Υπάρχει κόσμος που εμπιστεύεται την Αριστερά ως δύναμη αντίδρασης, αλλά ακόμη είναι πολύ λίγοι εκείνοι που τη θεωρούν ως δύναμη λύσης. Ο χρόνος όμως στενεύει ασφυκτικά…
Κλείνω με την κραυγή του Γιάννη Ζαμπετάκη (επικ. καθ/τη χημείας τροφίμων):
«Ας μας σφάξουν… αλλά πριν μας σφάξουν θα φωνάξουμε. Πριν πεθάνουμε θα αντιδράσουμε!»
__________________________

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

1.100.000 ψήφους έχασε το ΠΑΣΟΚ που «νίκησε» στις εκλογές.
7 Νομαρχιακούς Συμβούλους εξέλεξε η Ανταρσύα. Από έναν σε κάθε περιφέρεια που κατέβασε υποψήφιο, πλην τριών περιφερειών (Αν. Μακεδονίας & Θράκης, Β. Αιγαίου και Πελοποννήσου)
8,36% το ποσοστό του χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου στο 6^ο Δημοτικό Διαμέρισμα (Κυψέλη, πλ. Αμερικής, πλ. Αττικής).
54% και 28% τα ποσοστά του Κώστα Μπακογιάννη και της Χρ. Χριστοφάκη-Παγκάλου αντίστοιχα. Ένας πολιτικός γόνος (τρίτης γενιάς) επιβλήθηκε και μία σύζυγος έφαγε τα μούτρα της.


από τους σχολιαστές χωρίς σύνορα