Το μεγάλο τεστ της Γαλλίας

Πελώρια μπαλόνια, χρωματιστές σημαίες, πολύχρωμα μπλουζάκια, ήχοι από τραγούδια, γέλια, και τύμπανα. Η ατμόσφαιρα είναι  εορταστική, στη διάρκεια των πρόσφατων απεργιακών κινητοποιήσεων στη Γαλλία, στις οποίες συμμετείχαν 3.5 εκατομμύρια άνθρωποι, διαμαρτυρόμενοι για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό καθεστώς.

Οι εργαζόμενοι από κάθε τομέα της οικονομίας, ενώθηκαν με μαθητές λυκείου, αναστατώνοντας την ομαλή ροή της χώρας. Πίσω όμως από τις φανφάρες και τις ντουντούκες, υπάρχει το σοβαρό ζήτημα του κατά πόσο τα συνδικάτα μπορούν να γονατίσουν τη κυβέρνηση.
Ο νόμος που θα ανεβάσει το όριο ηλικίας από τα 60 στα 62 για τη συνταξιοδότηση, μάλλον θα περάσει από την βουλή την επόμενη εβδομάδα. Τα ρίσκα είναι μεγάλα. Ο Sarkozy θέλει να δείξει πυγμή, παρά τη χαμηλή του δημοτικότητα, κυρίως για να πείσει τις χρηματαγορές. Από τη πλευρά τους, τα συνδικάτα βλέπουν το όλο ζήτημα  ως τη τελευταία τους ευκαιρία για επίδειξη δύναμης. Για αυτό και οι κυλιόμενες συνεχόμενες απεργίες.
Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά. Ακόμη και τα επίσημα στοιχεία μιλάνε για τουλάχιστον 1.2 εκατομμύρια διαδηλωτές. Το 1995, σε ανάλογες κινητοποιήσεις που είχαν κάνει τη τότε κυβέρνηση του Alain Juppé να υποχωρήσει από τις μεταρρυθμίσεις, οι συμμετέχοντες στις διαδηλώσεις ήταν μόλις 1 εκατομμύριο. Το ίδιο και επί Dominique de Villepin. Οι συνδικαλιστές εμμένουν στον αγώνα τους υποσχόμενοι να μην υποχωρήσουν ακόμη και αν ψηφιστεί ο νόμος. Ήδη υπάρχουν ελλείψεις στα καύσιμα. Τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν.

Υπάρχουν όμως κάποιες διαφορές στις σημερινές διαδηλώσεις. Αν και τα νούμερα είναι εντυπωσιακά, στη πραγματικότητα οι απεργίες και όχι οι διαδηλώσεις είναι αυτές που πιέζουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Χάρη στο ότι οι εργαζόμενοι δεν αμείβονται όταν απεργούν, και χάρη στο νόμο περί απαραίτητου προσωπικού ασφαλείας στα σχολεία αλλά και στις μεταφορές, η χώρα δεν φαίνεται να παραλύει όπως τις άλλες φορές. Οι Γάλλοι άλλωστε, συνηθίζουν να παίρνουν ένα από τα πολλά ρεπό τους στη διάρκεια των απεργιών, μειώνοντας έτσι τη πίεση στα τρένα και στο μετρό.
Επίσης άλλαξε και η κοινή γνώμη. Αν και κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται από τις δημοσκοπήσεις. Το 70% στηρίζει τις απεργίες, περισσότεροι δηλαδή από το 54%-52% που τις στήριζαν το 1995. Αυτό όμως μπορεί και να οφείλεται στο ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις προκαλούν  πλέον μικρότερη ταλαιπωρία σε όσους πάνε και έρχονται στις εργασίες τους. Και παρά το δράμα στους δρόμους, μια δημοσκόπηση έδειξε πως το 53% αποδέχεται την αύξηση του ορίου ηλικίας, ενώ το 70% το θεωρεί ως υπεύθυνη συμπεριφορά απέναντι στις μελλοντικές γενιές. Υπάρχει δηλαδή μια σιωπηρή πλειοψηφία, που θεωρεί πως το δημογραφικό και οικονομικό πρόβλημα της Γαλλίας, καθιστά τις μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, απαραίτητες και αναπόφευκτες.
S.A. Economist


από το antinews.gr