Ώρες ώρες απογοητεύομαι... αλλά έχω πίστη στους έλληνες*

Θυμάμαι τον Αχιλλέα, τον Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο, όμως θυμάμαι και τον Εφιάλτη... αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Βλέπω την αγωνιστηκότητα των Γάλλων και λέω γιατί όχι εμείς;… αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Βλέπω απάθεια, πολύ σκληρά μέτρα για να μην αντιδρούμε... αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Δεν υπάρχει συνοχή, ενότητα, ο καθένας για την πάρτη του... αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Βλέπω τους πιο πιτσιρικάδες, να λιάζονται και να πίνουν καφέ σαν να μη συμβαίνει τίποτα... αλλά έχω πίστη σους έλληνες.

Κλέφτες, ψεύτες, εθνικοί προδότες τγχάνουν προστασίας... αλλά έχω πίστη σους έλληνες.

Βλέπω τους παππούδες μας να μαραζώνουν... αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Κοιτάζω τον γιο μου που με κοιτάζει μες στα μάτια σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς... αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Νιώθω μόνος, καμμιά φορά ούτε κι αυτό, χάνω και τον εαυτό μου... αλλά έχω πίστη στους έλληνες.

Τα πράγματα θα χειροτερέψουν... αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχω πίστη στους έλληνες.

Εσύ; Έχεις πίστη στον εαυτό σου;

*έχω πίστη στους έλληνες: θα τα κάνουμε όλα όπως πρέπει, αλλά την τελευταία στιγμή.

(Μαύρος Πειρατής)