«Ελλάδα συγγνώμη...»

Γράφει η ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΝΗ

Πριν από λίγες ημέρες, μια τετραμελής οικογένεια μετανάστευσε σε μια μικρή πόλη του Καναδά. Το επέβαλε η πολύμηνη ανεργία (κατόπιν «λουκέτου») του 48χρονου πατέρα και η «πόρτα» που έτρωγε σε κάθε προσπάθεια εξεύρεσης δουλειάς με αξιοπρεπή μισθό και, κυρίως, με ασφάλιση.

Αυτή που ζορίστηκε περισσότερο από την απόφαση ήταν η 16χρονη μικρή της οικογένειας – άντε να την ξεριζώσεις από τους φίλους, το σχολείο, τον εφηβικό κόσμο που είχε χτίσει. Το κλάμα της ήταν καθημερινό τους τελευταίους μήνες κι έγινε γοερό καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο.

Οι πρώτες δύο ημέρες αποδείχθηκαν καθοριστικές. Αρχικά, πήγε με τους γονείς της στο τοπικό (δημόσιο) high school για την εγγραφή στην, ας πούμε, Β’ Λυκείου. Είδε ένα κτήριο χαμένο στα δέντρα, με τεράστιους χώρους μάθησης, άθλησης, ανάπαυλας («έχει βιβλιοθήκη και τα εργαστήρια πιάνουν ολόκληρο όροφο»). Παρέλαβε το πρόγραμμα σπουδών με το βασικό κορμό των πέντε μαθημάτων, με δυνατότητα επιλογών για τα υπόλοιπα («ακόμη και για τη γυμναστική, και διάλεξα.. γιόγκα») και με σχολικό σύμβουλο «από δίπλα», για να ακολουθήσει την κατεύθυνση που της ταιριάζει. Την επόμενη τους περίμενε το ραντεβού στο τοπικό (Δημόσιο) νοσοκομείο για την απόκτηση προσωπικού αριθμού ασθενούς. «Είναι πιο μεγάλο και πιο καθαρό κι από το καλύτερο δικό μας (σ.σ.: ελληνικό) ιδιωτικό νοσοκομείο, δεν έχει ράντζα και σε εξυπηρετούν αμέσως»..

Αυτές ήταν οι πρώτες εντυπώσεις. Προτού καλά καλά ανοίξουν τις βαλίτσες. Προτού ανταλλάξουν τις πρώτες κουβέντες με τους εκεί συγγενείς που τους έπεισαν να ακολουθήσουν το δρόμο που πήραν και οι ίδιοι πριν από 60 χρόνια. Εκείνοι έφυγαν «από την Ελλάδα του 1950». Οι καινούργιοι μετανάστες άφησαν «την Ελλάδα του 2010». Εξήντα χρόνια κομμάτια, σαν να λέμε…

Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα –εάν θα προσαρμοστούν, εάν θα τα καταφέρουν. Ξέρω ότι τα αποτελέσματα των πρώτων συγκρίσεων ήταν γροθιά στο ελληνικό στομάχι. 
Κάτι μου λέει ότι η 16άρα έφηβη δεν θα πετάξει τη σκούφια της εάν της πουν τώρα να επιστρέψει στα πάτρια. Ότι σύντομα θα πάψει να (μας) τραγουδά τη λυπημένη μπαλάντα «στην πατρίδα φιλιά, θα βρεθούμε ξανά, όταν όλοι θα έχουν αλλάξει». Κι ότι αντ’ αυτής, θα ραπάρει με τη σκληράδα που έχουν οι νέοι «Ελλάδα, συγγνώμη, αν θες ν’ αλλάξεις γνώμη, πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις».
Με αφιέρωση σε όσους πολιτικούς και αρμόδιους μας έφτασαν εδώ…

πηγή http://ideopigi.blogspot.com/